Ο τόπος μας είναι ένα μικρό χωριό της περιφεριακής ενότητας της Πέλλας στην όχθη της λίμνης Βεγορίτιδας. Βρίσκεται νότια της πόλης της Αρνισσας και νοτιοδυτικά της πρωτεύουσας του νομού μας της Εδεσσας. Απέχει περίπου 28 χιλιόμετρα από την Έδεσσα και είναι το τελευταίο χωριό του νομού από τα δυτικά.
Οι αναφορές που βρήκαμε για το χωριό μας είναι από το 1920. Τότε υπαγόταν στο βιλαέτι του Μοναστηρίου, με διάφορες ονομασίες όπως Ντρατσενιτσα , Κότσαν, Κότσανα. Οι κάτοικοι του μέχρι το1923 ήταν Τούρκοι γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Μετά την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και με την ανταλλαγή των πληθυσμών εγκαταστάθηκαν στο χωριό οι παππούδες μας που ξεριζώθηκαν από τις αλησμόνητες πατρίδες, την Απολωνιάδα και το Τσανάκαλε της Μικρά Ασίας.
Το 1927 το χωριό ονομάστηκε Περαία. Έτσι χαρακτήριζαν οι Έλληνες μια περιοχή που βρίσκεται απέναντι από ένα νησί ή επεκτεινόταν από ένα νησί , ποτάμι, ή λίμνη.
Το 1928 είχε φύγει και ο τελευταίος Τούρκος κάτοικος του χωριού. Με την απογραφή που έγινε μετρήθηκαν και 586 πρόσφυγες, νέοι κάτοικοι. Εδώ στην νέα πατρίδα οι παππούδες μας έμαθαν την γεωργική τέχνη που στην πατρίδα τους δεν την γνώριζαν. Εκεί ζούσαν με το ψάρεμα, το εμπόριο και τις τέχνες.
Προστάτες του χωριού μας είναι οι Αγιοι Θεόδωροι. Ψηλά στον βράχο πάνω από τη λίμνη υπάρχει ένα ξωκλήσι προς τιμή τους το οποίο το έχτισαν οι κάτοικοι του χωριού. Σύμφωνα με την παράδοση , επί τουρκοκρατίας , μια γυναίκα είδε στον ύπνο της την εικόνα των Αγίων μέσα στον βράχο. Ζήτησε άδεια , κατέβηκε στο βράχο και αφαίρεσε τις πέτρες και τα χώματα που έφραζαν τη σπηλιά του και βρήκε την εικόνα. Στο σημείο εκείνο αναβλύζει αγίασμα. Την ημέρα της εορτής τους γίνεται μεγάλο πανηγύρι και επισκεπεται το χωριό μας πολύς κόσμος από τις γύρω περιοχές για να προσκυνήσουν τους Άγιους.
Σαν σχολείο λειτουργούσε ένα διώροφο σπίτι δίπλα στο πεταλωτήριο. Αργότερα στις αρχές του 1960 χτίστηκε το σχολείο που λειτουργεί έως σήμερα. Στολίδι του χωριού αποτελεί και το λαογραφικό μουσείο που στεγάζεται στο «σπίτι παιδιού» και με ιδιαίτερη αγάπη το φροντίζουμε γιατί μας θυμιζειτις ριζες μας.
Είμαστε περήφανοι για τον τόπο μας και την ιστορία του και θα χαρούμε πολύ να έρθετε να μας γνωρίσετε από κοντά.
Οι αναφορές που βρήκαμε για το χωριό μας είναι από το 1920. Τότε υπαγόταν στο βιλαέτι του Μοναστηρίου, με διάφορες ονομασίες όπως Ντρατσενιτσα , Κότσαν, Κότσανα. Οι κάτοικοι του μέχρι το1923 ήταν Τούρκοι γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Μετά την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και με την ανταλλαγή των πληθυσμών εγκαταστάθηκαν στο χωριό οι παππούδες μας που ξεριζώθηκαν από τις αλησμόνητες πατρίδες, την Απολωνιάδα και το Τσανάκαλε της Μικρά Ασίας.
Το 1927 το χωριό ονομάστηκε Περαία. Έτσι χαρακτήριζαν οι Έλληνες μια περιοχή που βρίσκεται απέναντι από ένα νησί ή επεκτεινόταν από ένα νησί , ποτάμι, ή λίμνη.
Το 1928 είχε φύγει και ο τελευταίος Τούρκος κάτοικος του χωριού. Με την απογραφή που έγινε μετρήθηκαν και 586 πρόσφυγες, νέοι κάτοικοι. Εδώ στην νέα πατρίδα οι παππούδες μας έμαθαν την γεωργική τέχνη που στην πατρίδα τους δεν την γνώριζαν. Εκεί ζούσαν με το ψάρεμα, το εμπόριο και τις τέχνες.
Προστάτες του χωριού μας είναι οι Αγιοι Θεόδωροι. Ψηλά στον βράχο πάνω από τη λίμνη υπάρχει ένα ξωκλήσι προς τιμή τους το οποίο το έχτισαν οι κάτοικοι του χωριού. Σύμφωνα με την παράδοση , επί τουρκοκρατίας , μια γυναίκα είδε στον ύπνο της την εικόνα των Αγίων μέσα στον βράχο. Ζήτησε άδεια , κατέβηκε στο βράχο και αφαίρεσε τις πέτρες και τα χώματα που έφραζαν τη σπηλιά του και βρήκε την εικόνα. Στο σημείο εκείνο αναβλύζει αγίασμα. Την ημέρα της εορτής τους γίνεται μεγάλο πανηγύρι και επισκεπεται το χωριό μας πολύς κόσμος από τις γύρω περιοχές για να προσκυνήσουν τους Άγιους.
Είμαστε περήφανοι για τον τόπο μας και την ιστορία του και θα χαρούμε πολύ να έρθετε να μας γνωρίσετε από κοντά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου